1 – آنگاه که مداخله وسپس تجاوز از طرف روسها در کشور ما صورت گرفت، حقیقت چنان بود که میان خواستهای روسها ودست نشانده های شان وخواستهای مردم افغانستان تعارض به وجود آمد. هریک ازین دوجناح کوشش میکردند تا گوی سبقت را در میدان نبرد به نفع خود داشته باشند. (درین نبرد ملت افغانستان برنده شد و حکومت دست نشانده روسها به شکست انجامید)

در بازی فتبال نیزهریک از تیمهای ورزشی (افغانها و رقبای شان) تا آخرین تلاش به فکر آن بودند، که پیروزی را از آن خود بسازند. ( بازی فتبال نیز به نفع افغانها انجامید و لقب قهرمانی را به خود اختصاص داد.)

2 – زمانی که در افغانستان هوا وفضای نبرد وپیکار (جهاد) علیه مداخله وتجاوز روسها به وجود آمد، (اگر تنظیمهای جهادی به شکل یک کُلیت تصور شود)، تنظیمها به قاطبۀ مردم افغانستان فراخوان پیشکش نمود تا مردم به صدای شان در جهت قلع وقمع روسها ومزدوران تازه به قدرت رسیده روسی به جهاد برخیزند. تنظیمها این کار را کردند ومردم نیزاز هرگوشه وکنار مملکت از هرقوم، منطقه واز هر زبان لبیک گفتند.

در بازی فتبال نیز پس از سالهای زیاد، این هوا وفضا ایجاد گردید که جوانان در رقابتهای ورزشی اشتراک نمایند. جوانان ورزشکار به هیچ وجه زیرفرمان بیگانگان نبود واز آدرس کدام قوم، زبان، منطقه، مذهب وهرگونه تمایز دیگرنیز به میدان نیامدند، بلکه این مجموعه متشکل از زبانها، اقوام و مناطق مختلف کشور بودند، که همه چون پیکر واحد و با هدف واحد، به نام فرزندان افغانستان ظهور کردند.

3 – تنظیم یا تنظیمها، رهبر ورهبران داشتند. درمیان این رهبران کسانی وجود داشت، که آنها از نگاه اقتصادی، تاقبل از احراز کرسی یا کرسیهای رهبری، اشخاص بسیار عادی ومعمولی بودند. زمانی که رهبرشدند ومقام بدست آوردند، اکثر آنها نه تنها در زمان مقاومت، بلکه تا امروزبه فکر تک قدرتی، زر اندوزی، زن اندوزی (تعدد زوجات) وامثال همچو حریص مَنشی ها و آزمندیها شدند و در راه رسیدن به آرزوهای شوم شان ازهر نیرنگی زیر نامهای دین، مذهب، قوم، زبان و منطقه استفاده کردند. ( آیا چنین نیست؟ آیا نمی شناسید چنین داعیان عبا پوش دین وشمشیر بدستان استقلال!! کشور را که امروز به ملیونر ها تبدیل شده اند؟ از کجا پول وقدرت را به چنگ آورده اند ؟ از کجا؟ وبی شرمانه تر از همه که چندی قبل یک تن از تفنگ سالاران چاق وفربه که خود از زر اندوزی وقدرت اندوزی به حالت انفجار رسیده، همین شخص در جریان ایراد بیانیه اش با مکاره گی وبا ریختاندن اشکهای دراماتیک مردم را به معنویت رهنمود میداد. تا چه حد بی حیایی!!

فتبالیست ها نیز رهبر ورهنما دارند، امتیازاتی را که بدست آوردند، آنرا به همه ملت شریک ساختند، مردم نیز از خانه تا کوچه واز کوچه تا محل وشهر وکشور آنهارا به استقبال گرفتند وجشن شادی بر پا ساختند. وچه اسفبار که خود در یکی از محافل ختم قرآنکریم از زبان یک تن از پیروان یکی از احزاب تند رو اسلامی این جمله را شنیدم که گفت: ( ببینید! مردم چقدر راه گم شده اند!! با بُردن مسابقات فتبال به بازار ها ریختند، سر وصدا وهیاهو به راه انداختند، خدامیداند که چقدر بوتل های شراب تا وبالا شده باشد. هموطن دیگری که در کنارم نشسته بود، باشنیدن این سخن مرا مخاطب ساخت و یکجا با آه وافسوس این بیت را برایم زمزمه کرد :

گلیم بخت کسی را که بافتند سیه

به آب زمزم وکوثر سفید نخواهد شد

چه عجب که پس از سالها به بهانۀ پیروزی نسل جوان کشور ما که با ماهیت ملی توانستند افتخار قهرمانی را بدست بیاورند، اما این سیه اندیشان نمی خواهند حتی گل لبخند برچهرۀ آغشته با غم ودرد هموطنان ما بشکفد. همچنان علاوه کرد؛ بیم آن میرود بر آهنگ پیروزی که به همین مناسبت به وسیله هنرمندان جوان اجرا شده است، شنیدن آن را حرام وگناه کبیره قلمداد کنند....

4 – هر چند که رهبران تنظیم ها با رهنمونی، اوامر ونواهی، مجاهدین را در معرکۀ نبرد با دشمن یا رقیب شان سوق واداره کردند. با تاسف که این سوق واداره ظاهراً زیر نام اسلام وافغانستان بود، اما در باطن اکثریت تنظیمها با ماهیت قومی، زبانی، منطقوی ومذهبی ونیابت از ایران وپاکستان... حرکت کردند. این امر سبب شد که درجنگ های میان تنظیمی ریزش خون هزاران مجاهد به دوام گردش آسیاب قشون سرخ وحکومت دست نشانده روسها افزود. نقطۀ قابل عطف این است:

بازیکنان میدان جهاد مجاهدینی بودند که زیر نام تنظیمهای هفت گانه وهشت گانه عملاً درصحنۀ نبرد با روسها وایادی آنها قرار داشتند. با وجود آنهمه نابسامانی های ناشی از نفاق میان تنظیمها، مجاهدین یا همان بازیگران اصلی میدان جهاد پیروز شدند، روسها وحکومت دست نشانده روسها باهمه ساز وبرگ نظامی اش به زانو نشست وحکومت مجاهدین اعلان قدرت نمود. اسفا که امتیاز وثمر جهاد پس از شکست حکومت کمونیستها با مردم شریک ساخته نشد، به جای شگوفه شادی بر چهره های آماسیده از غم واندوه مردم، بار دیگر افغانستان به ماتم سرایی مبدل شد که فرجامش به حاکمیت سیاه تر ازآن یعنی طالبان انجامید. در نتیجه؛ به عوض شور وشادی دربرابر پیروزی حکومت اسلامی از نوع تنظیمها وطالبها وکرزی منشان، نفرت وانزجار مردم مسلمان افغانستان همه جا را فراگرفت. علاوتاً همان مجاهدین اصیلی که از صحنه جهاد جان به سلامت برده بودند ویا معلول شده بودند ویا خانواده های شهدایی که به ماتم فرزندان شان در سوگ بودند در نزد صلاحیت داران تنظیمها به ارزش گرفته نشد وبه آنها التفات صورت نگرفت، چه اکثر انها به لقمه نان احتیاج اند وخانواده های اکثر شهدا علاوه ازدرد ورنج شهیدان شان، با وضع فلاکت بار به سر میبرند.

وحال به پیروزی فتبالیست ها بر میگردیم:

تیم های فتبال کشور ما نیزبا رهبران یا مربیان مختلف از مناطق، زبانها، اقوام و مذاهب مختلف به فعالیت پرداختند، هریک ازین تیمها آرزوداشتند، با خصوصیات محلی ومنطقوی خودِ شان در سطح کشور مطرح شوند. تیمها برای رسیدن به این آرزو، کار کردند، زحمت کشیدند. نخبه های شان انتخاب شد وبه تیم ملی راه یافتند. آنگاه تیم ملی که متشکل از شایسته گان بود، چهره اش به ظهور رسید، در نتیجه این شایسته سالاری آن عده فرزندان کشور بود که از نام افغانستان، پیروزی را به نام همه ملت افغانستان کمایی کردند.

شیوه وکارکرد فتبالیستها این حقیقت را روشن ساخت:

مردم افغانستان به خود باوری به استعدادهای شان وجهانیان به افغان باوری رسیدند که اگر رهبری صادقانه وسیستم سالم، کاربردهای علمی وسازنده برای سعادت وبهروزی برای کافۀ ملت به کارگرفته شود، بدون شک شهر به شهر، کوچه به کوچه وخانه به خانۀ کشور ما با شور وشغف، شاهد جشن هایی خواهند شد که این شادی وشور را در پیروزی فتبالیست های کشور طی چند روز اخیر مشاهده کردیم

به امید فرارسیدن همچو روزها